Ploegentriatlon

Hoe leer je je clubleden beter kennen dan door samen door het lint te gaan... Met maximum zeven tegelijk starten en met minimum vijf tegelijk aankomen. Bij elk onderdeel geldt hetzelfde. Je moet je dus richten naar de traagste of gewoon alles geven om er bij te blijven.
Decor was de stad Doornik met zijn talrijke steengroeves die, eens verlaten, ingepalmd worden voor waterrecreatie. Door de pruttelende start van onze lente was het water in één van die putten eigenlijk niet warm genoeg (13,8°C) om er de zwemproef in door te laten gaan. Maar de scheidsrechters lieten het toch begaan, wellicht onder druk van de organisatie die anders met hun handen in het haar zaten omdat een zwemproef in het zwembad nu eenmaal veel moeilijker te organiseren is. En een stralende zon zou misschien toch kunnen warm houden. Om de 5 minuten mocht een ploeg voor de 750m zwemproef starten. Ik kon me omringen door 6 BrTC-clubgenoten en juist op tijd schoven we het koude water in. Met wetsuit weliswaar, maar toch pakte de koude even op je adem. Veel tijd om te verkleumen kregen we niet want meteen kondigde een kort fluitsignaal de start aan, om 10:50u precies. Hoewel we maar met 7 waren was het toch opletten voor rondzwaaiende ledematen. Het duurde even voor ik m'n ritme had gevonden. En vreemd genoeg moest ik me daarbij wat inhouden wilde onze ploeg bijeen blijven. Het was ook moeilijk om een onderscheid te maken tussen de gele boeien en onze gele badmutsen. Dikwijls dacht ik dat iemand halt hield om te wachten op de rest...

Na 200m moest debuterende PeterVM afhaken. Hij koos ervoor om ons niet verder op te houden. Ikzelf zwom me vast in de touwen en diende noodgedwongen terug te zwemmen om het juiste parcours te volgen. Werner VdB ontpopte zich als onze gids. Met zijn anders gekleurde zwemmuts toonde hij ons de weg en dat terwijl hij overging van crawl naar schoolslag. Maakte voor hem niet veel uit.
Na 16 minuten kwamen we met z'n zessen aan. Het was nog een 400m lopen naar de wissel een stuk bergop en een voetgangersbrug met veel te stijle rampen. Eenmaal aan de fiets aangekomen moest ik me weer even onthouden van enige activiteit om plaats te maken voor de klassieke duizeling. De fietsstart werd wat bemoeilijkt door een gevallen atleet van een andere ploeg. Druppelsgewijs schoten we voor 20km de baan op om wat verderop aansluiting te vinden. Het was nu zoeken naar de optimale snelheid.

Meermaals moest ik mijn tong intrekken wilde deze niet tussen de spaken raken. M'n hartslag schoot als een pijl omhoog en ik heb tijdens de eerste kilometers alles uit de kast moeten halen om te kunnen volgen. Gelukkig vond ik dan toch het ritme en kon ik zowaar wat recupereren. Afwisselend werd er kop getrokken, maar ik heb toch moeten danken voor die eer om te vermijden dat de snelheid naar omlaag zou gaan. Een aanvankelijk vlak parcours ging na een 5-tal kilometers over in een wat steiler traject. Vreemd genoeg kon ik me daar dan wel losrijden van de rest. Hetgeen me de kans gaf om weer wat te recuperen eenmaal boven aangekomen. Werner merkte dat de snelheid behoorlijk terugviel en heeft eens flink aan de kar getrokken.

We schoten de wisselzone voorbij klaar voor de tweede ronde. Een dom schakelmanoeuvre maakte dat ik de groep moest lossen. Vanessa riep nog dat ik moest aansluiten omdat het anders hopeloos zou worden. Voor een tweede maal heb ik weer alles uit de kast moeten halen om die aansluiting te vinden. Nu we het parcours kenden, konden we ook beter doseren en viel de groep enkel nog op de helling uiteen. Het kostte ons iets meer dan 36 minuten om ook deze fietsproef met vrucht af te leggen.
Ik sukkelde wat om in mijn loopschoenen te geraken waardoor onze ploeg belangrijke seconden verloor. Ik had het de laatste dagen professioneel zo druk dat ik geen tijd genomen had om de klassieke veters te vervangen door elastieken. In de wetenschap dat ik nog maar vanaf vorige zaterdag weer kon lopen zonder pijn hoopte ik toch dat de ploeg geen verschroeiend tempo zou aanhouden. Groot was dan ook de opluchting als ik regelmatig te horen kreeg dat we moesten vertragen.

Deze 5km had anders ook het uiterste van mij kunnen vragen. Helaas moest Kevin door krampen in de kuit ons laten begaan. Toen waren we nog met 5. Na het keerpunt van de 2e ronde besloot Werner zelf het tempo op te voeren en haalden we zowaar 13km/u. Met de armen omhoog en de handen in elkaar bereikten we na 26 minuten de veel te smalle finish!

We deden er 1u26' over !


Bedankt PaulVE, RafVL, Werner, PeterVM, Kevin en Jethro, jullie waren fijne teamgenoten!!